اطلاع رسانی و ارتباطات /حمیدرضا نـجفی
این روزها روابط عمومی حال نزاری دارد. در روزگاری که واژهی «روابط» با معنای ضوابط کُشی عجین شده و آن را نکوهیده میدارند و در دوره و زمانه ای که «عموم» برای بسیاری شهروندان و مدیران مقدمه، بستر و ابزاری صرف برای ارتزاق و کسب منافع شخصی است، شاید بتوان وجود دفتر، واحد یا ادارهای به نام «روابط عمومی» را در سازمان اداری یا خصوصی جامعه یک معجزه یا در خوشبینانهترین حالت، یک شوخی بزرگ نامید. دنیا به تخصصگرایی مایل شده و یکی از پیچیدهترین و دشوارترین تخصصها به دلیل دشواریهای راه، کج اندیشیهای کارفرمایان و کمکاریهای برخی متولیان این حرفه، امروز به نوعی خمودی و سرگشتگی دچار شده، تا جایی که حتی در نزد کارفرمایان به بازتعریفی نیاز پیدا کرده است ....